Koosje
Bij ons in de stal lopen zo’n honderd melkkoeien rond. Allemaal geweldige dieren, waarbij de één net iets meer opvalt dan de ander. Sommige koeien daarentegen vallen helemaal niet op. Zo ook Koosje, een koe van inmiddels zeven jaar oud en al die tijd heeft ze zo goed meegedaan met de rest dat ze, ondanks dat ze een dijk van een koe is, gewoon niet erg opvalt.
Onlangs kreeg ze een kalf, deze kwam achterste voren en was enorm groot. Hoewel Koosje zelf ook niet bepaald klein is, was dit kalf net een maat te groot. Dan is het mooi dat je een keizersnede kunt doen.
De dag na de operatie leek Koosje vlot maar ze (vr)at nog wat weinig. We onderzochten haar, maar konden niks raars vinden. Dus gaven we haar extra pijnstilling en boden haar verschillende soorten voer aan. Even leek het erop dat ze hooi wat beter kon waarderen. De volgende dag bleef ze weer een beetje sukkelen, ze was niet echt heel erg ziek, maar ook niet goed. Natuurlijk onderzochten we haar weer en probeerden van alles. Ondertussen had ik er ook een collega dierenarts naar laten kijken, want ik wilde niks aan het toeval over laten. Ook die kon niet heel veel vinden, we besloten haar even in de weide te doen, bij de pinken (jongvee). En jawel hoor ze begon te grazen. Wel moest ze een paar opdringerige pinken wegjagen, maar ze at!
Weer een dag verder en de progressie stagneerde. Weer onderzoeken, en zelfs af en toe een pluk voer in haar bek stoppen. Braaf als ze was at ze dat op, maar het stimuleerde haar niet om zelf te gaan eten. ’s Avonds hebben we haar samen met een collega opnieuw geopereerd om erachter te komen wat er nou aan de hand was. Het bleek dat haar baarmoeder ‘gelekt’ had, hierdoor kwam er (niet steriel) vocht uit de baarmoeder in de buikholte waardoor er een buikvliesontsteking ontstond. We hebben alle losse ontstekingsweefsel uit de buik gehaald, en de baarmoeder die nu wel dicht leek voor de zekerheid toch nog een keer gehecht. Het zag er niet best uit, eigenlijk gaven we het niet veel kans.
Het eerste wat je dan doet de volgende dag, is met knikkende knieën de stal in, naar Koosje toe, gelukkig was ze er nog, maar ze at niet. Gaande het hele proces ben ik me steeds meer gaan hechten aan Koosje en voelde ik me zelf ook niet lekker doordat zij zo ziek was. Koosje gaf niet op, bleef actief en begon heel voorzichtig iets te (vr)eten, eerst muizenhapjes, daar ben je dan al heel blij mee en later steeds iets meer.
Inmiddels zijn we een week of zes verder en gaat het super goed. Koosje verandert weer in een onopvallende koe, zelfs de operatie littekens vervagen. Maar ondanks dat ze onopvallend is, hebben we er toch een bijzondere koe bij!
