Ode aan de boerderijhond

-Nora (1 oktober 2011 – 30 oktober 2023)-

Boerderijhonden, soms zijn ze net iets groter dan de ‘gewone’ hond, gewend aan iets meer vrijheid en dus iets ongeremder of minder opgevoed. Wat vaker ook zijn ze niet alleen, soms met een kleinere soortgenoot samen op het erf. De een mag niet naar binnen en de ander wil het ook gewoon niet, maar sommigen komen gewoon net als andere honden in huis. Ze zijn er voor de bewaking van het erf, voor de gezelligheid en ook voor de troost of gewoon omdat ook boeren nu eenmaal van dieren houden en dus ook wel van honden. Sommige halen de koeien op, andere vangen muizen en de meesten doen niks.

Naast de verschillen zijn er natuurlijk veel meer overeenkomsten, want een hond is en blijft een hond, een onvoorwaardelijk trouwe vriend, die je troost en blij is als je er alleen al bent.

 Wij hadden ook twee boerderijhonden, een Duitse herder Nora en een kleinere boerenfok Snuf.

Nora kwam als pup tijdens het verlof voor de geboorte van onze zoon Tom en we dachten dat we dan ook mooi tijd hadden voor een pup. De opvoeding van Nora liet dus wel iets te wensen over. Maar Nora was lief en enthousiast. Ooit was ze alleen op pad gegaan langs de drukke weg waar onze boerderij aan ligt. Ze werd opgepikt door de dierenambulance. Toen ik belde en een omschrijving gaf van Nora, ‘Duitse herder die heel blij is’ was het meteen duidelijk dat het om de juiste hond ging en werd ze weer netjes thuis gebracht.

Ook is het verschillende keren voorgekomen dat ze over het erf rende en in het voorbijgaan je laars vastgreep. Resulterend in een valpartij (van mij voor de duidelijkheid) dus. Later gebeurde dat weer maar dan omdat ze vergat te remmen en gewoon botste. Heel lang duurde de boosheid nooit want ze was ook direct bereid je uitgebreid te troosten. Met de leeftijd remde ook de onstuimigheid.

Na een jaar of zes kwam Snuf erbij, een stuk jonger en hierdoor werd Nora weer gedwongen mee te doen aan de drukke wilde spelletjes van Snuf. Kortom ze voelde zich weer jong.

Samen waren ze ook heel erg waaks. Vooral als er een fietser of poes op het erf kwam hielden ze niet meer op met blaffen.

 Vorig jaar zomer kreeg Nora baarmoederontsteking. Ze begon veel te drinken, wilde niet of weinig eten en werd gewoon echt ziek. Omdat ik haar op haar leeftijd niet wilde laten opereren, kreeg ze een langdurige antibioticakuur. En behalve dat ze dat heel fijn vond, tweemaal per dag een pilletje in een plakje worst, knapte ze zienderogen op. Een jaar later echter gebeurde het weer, en weer een antibioticumkuur. Ook deze keer ging het goed. Ze knapte op en was gewoon actief en vrolijk.

 In oktober had ik het zelf wat lastig, mijn vader was erg ziek en daarom was ik veel bij mijn ouders die niet in de buurt wonen. Ik kwam even terug naar huis om de de verjaardag van Tom te vieren. En zoals dat gaat op een boerderij, sta je meteen weer aan. Dus overall aan en de schapen verzorgen en natuurlijk ook even knuffelen met Nora. Dat is altijd beter met overall aan want ze ruiken nou eenmaal niet naar viooltjes, die boerderijhonden. Nora nam daar altijd de tijd voor ging eerst zitten met haar rug tegen je benen aan om zich dat helemaal onderuit te laten zakken en genieten.

 Weer bij mijn moeder kreeg ik op maandagochtend een appje van Evert om 7 uur, “kun je me bellen? Nora is dood.”

De dag ervoor had Evert niks aan haar gemerkt, ze was gewoon meegegaan naar buiten, had haar bakje leeggegeten. Achteraf denk ik dat ze een te dikke buik had, maar ik had er niet veel aandacht aan besteed. Te druk met mijn eigen verdriet.

 En nu, nu mis ik haar en zou ik gewoon af en toe even een knuffel willen van die oude lobbes, zelfs zonder overall.